Bu gün, görkəmli kinodramaturq Rüstəm İbrahimbəyovun 80 yaşı tamam olur. Yubilyarı təbrik edirik! Onun bizim mədəniyyətə xidmətləri şəksizdir, mükafatları da saymaqla bitməz – Lenin komsomolu mükafatıdan tutmuş, “Oskara” qədər alıb. Rüstəm müəllimin filmoqrafiyasının sayı-hesabı da yoxdur, ssenarisinə çəkilmiş filmlər isə nəinki bizim, bütün postsovet məkanının sevimli filmlərdir.

Lakin Rüstəm müəllim, Azərbaycan tarixinə yalnız sənət insanı kimi düşməyib, bildiyiniz kimi 6 il bundan öncə həm də birləşmiş müxalifətin namizədi kimi ölkə prezidentliyinə namizədi olmuşdu.

O dövrü xatırlamaq istəmir adam, nəinki müxaliflər, bütün gənclik kütləvi hipnoz effektində idi. “Gəlirik”, “Masqıvada milaynerlər ittifaqı”, “Rüstəm məllimin dünya şöhrəti var” və s. kimi şüar və sevinc çığlıqları hər yandan duyulurdu.

Yadımdadır ki, bu məsələyə hətta azacıq skeptik yanaşmaq belə çətin idi, o saat adama hücum edirdilər. Bizim sənət adamlarını, ümumiyyətlə bu “ziyalılar” kastasını təəssüf ki, tanımaq əzabına düçar olduğum üçün, bu işin necə nəticələnəcəyinə öncədən heç bir şübhəm yox idi. Amma o zaman bunu ictimai olaraq səsləndirə biləcək cəmi 3-5 insan vardı. Hərçənd “kor-kor, gör-gör” idi ki, “kral çılpaqdır”.

Xatirimdədir, 2013-ün baharında bir dəstə insan, əsasən musiqiçilər və sənət adamları filarmoniyadan çıxıb bulvara kafeyə, konserti müzakirə etməyə getdik. O zaman Rüstəm müəllimin namizədliyinə kəskin tənqidi yanaşan kinoşünas dotumuz Ülvi Mehdinin dediyi hansısa atmacaya görə, professor Rəhman Bədəlov onun üstünə necə bərk qışqırdısa, bütün kafedəkilər dik atılıb bizə baxdı. Hamı çox-çox pərt oldu, araya sükut çökdü və sonra da təbii ki, dinməz-söyləməz dağılışdıq. Kimsə bu həddə gəlməsini istəməzdi.  

Kütlənin əleyhinə getmək çox-çox çətindir, çox. Cəhd edənlər bilər yalnız.