Hind qadınları nə üçün ərlərini bəsləyirlər?
Hind qadınları ərlərini bəsləyib, onların nazıyla oynayırlar. Ər xəstələndiyi zaman, arvad oruc tutar. Ər heç vaxt adı ilə çağırılmır, çünki belə bir inanc var ki, ərin adını hündürdən çəkilməsi, onun həyatını qısaldır. Arvad heç vaxt əriylə yanaşı getmir, həmişə bir az geridə qalır. O, ərinə siz deyə müraciət edir və onun ayaqlarını yuyur. Bütün bunlar, çox vaxt böyük məhəbbətdən deyil, “ağ dul qadın” aqibətindən qurtulmaq üçündür.
“Ağ dulluq” ənənəsini qoruyub saxlayan ştatlarda yaşayan ailələrdə qız vladı doğulduqda, valideynlər dərhal onun üçün adaxlı axtarmağa başlayırlar. Axı, 6-7 yaşlarında bir qızı artıq evləndirmək, deməli yükdən də qurtulmaq olar. Onun gələcək həyat yoldaşının yaşı isə heç bir əhəmiyyət kəsb etmir.
Qızını ərə verən kimi, valideynlər dərhal rahat nəfəs alır və “ağır yükdən” xilas olduqlarını düşünürlər. Gəlin və bəy əsasən bir-birlərini ilk dəfə toyda görür. Gəlin və bəyin ailələri, hər iki ailənin kasıb kapitalını birləşdirmək üçün bir razılığa gəlir və bununla qohumluq qəbul edilir. Ərə verilmiş qız artıq onlara məxsus sayılmır, bundan sonra “ailənin üzərindən asılmış lənətdən qurtulmuş” kimi hesab olunur. Həqiqətən, Hindistanda, qadın doğulmağınız, karmanızın ciddi korlandığından xəbər verir.
Ər-arvad arasındakı yaş fərqi çox böyük olduğundan və bu ölkədə səhiyyə xidmətləri hər kəsə əlçatan olmadığına görə, əksər hallarda ərlər arvadlardan əvvəl ölürlər. Bundan sonra qadın “ağ dul” olur və həyatının sonuna qədər bu stasusun bütün “bəhrələrindən” faydalanmağa başlayır.
Birincisi, təzəcə dul qalmış qadının saçı qısa kəsilir. Bundan sonra o, ağ sariyə bürünməlidir. Bu gündən etibarən, ona bütün həyatı boyu (hətta qışda) başqa paltarın geyilməsi, o cümlədən, hind qadınları tərəfindən çox sevilən bəzək əşyalarının taxılması qadağandır. Şadlanmaq, kütləvi bayramlarda iştirak etmək, ümumiyyətlə, sevinc nümayiş etdirmək onun üçün qadağan olunur.
Sati mərasimi
Sati, qədim ənənəyə görə, dul qalmış qadının ərinin meyidinin yandırıldığı tonqalda özünü yandırmasıdır. Qədimdə bu ayini icra etmək üçün qohumlar “qadına kömək edərmiş”, qadın tonqaldan qaçmasın deyə, əl-qolundan yapışıb, tonqala atar və yanana qədər gözləyərmişlər. Amma rəsmi olaraq sati 1987-ci ildə qadağan edildi. Qadağaya baxmayaraq, Hindistanda hər il onlarla belə mərasim keçirilir. Dul qadın özünün yandırmasına təkid edirsə, o, könüllülüyü təsdiq edən müvafiq sənədi imzalamalıdır. Əlbəttə, mərasimin uzun ömürlülüyünü hind ənənələrinin güclü olması kimi qəbul etmək olar, amma həyat göstərir ki, hind qadınları üçün alov, dul qadın aqibətindən yeganə qurtuluş yoludur. Qadın üçün onun ərinin ölümü, işlətdiyi günahlara görə Tanrıların onlara göndərdiyi cəza hesab olunur. Müvafiq olaraq, ərinin ölümündə günahkar olan qadın, ömrünün qalan hissəsini bunun haqqını ödəməlidir.
Müqəddəs Vrindavan – dul qadınlar şəhəri
Dul qadınların əksəriyyəti müqəddəs Vrindavan şəhərinə gedir – hesab edilir ki, oradakı ölüm, həyat və ölüm dairəsindən xilas edir, dul qadınları isə bu rüsvayçılığın təkrarlanmasından qurtarır.
Krişnaitlər üçün müqəddəs olan Vrindavan şəhərində, “aşram” deyilən bir neçə pansiyon mövcuddur – bunlar ailələrindən qovulmuş “ağ dul qadınlar” üçün sığınacaqlardır. Orada qadınlar könüllülərin köməyini alır, əl işləri ilə məşğul olur, ünsiyyət qurur və tanrılarına dua edirlər.
Bu gün aşramlarda qadınların yanında, bu talesiz qadınların həyatını rəngləndirmək üçün əlindən gələni etməyə çalışan Krişankantlar var. Daha az radikal baxışlı Hind qadınları, kvadrasikllarla Hindistan boyu səyahət edir, bayıra atılmış “ağ dul qadınları” axtarır və onları aşramlara aparırlar, onları geyim və qida ilə təmin edirlər, xoş sözlərlə dəstəkləyirlər, güldürürlər.
Bu dəhşətli görünə bilər, amma “təcrübəli” “ağ dul qadını” güldürmək çox çətindir – uzun illərdən bəri, onlar sadəcə gülməyi unudublar.
Vrindavan yeganə “dul şəhəri” deyil. Hindistanda onlardan bir neçəsi var. Ancaq “ştamplardan azad olmuş” aşramları təkcə burada tapmaq mümkündür.
Bu gün Hindistanda qadınların hüquqlarını müdafiə edən və acizləri dəstəkləyən ictimai təşkilatlar var. Hindistanda məhz bu təşkilatların sayəsində Hind qadınlarının müdafiəsi istiqamətində qanunlar qəbul edilir, qızların, qadınların və dulların dəstəklənməsi üçün reklam kampaniyaları aparılır. Ancaq, bu, edilməsi zəruri olan işlərin sadəcə zərrəsidir.