Azlogos
  • Kimlər var
  • Bizi tanı

Ruanda soyqırımı. ABŞ, Fransa və Belçikanın qanlı əlləri Gürcü ədəbiyyatında azərbaycanlılar Şərqdən Qərbə. Söz və göz mədəniyyəti Allaha ən sadə və ən səmimi yalvarış məkanı Çağdaş kinematoqrafiyada əsas trendlər Etibar qazanmağın vacibliyi haqqında
  • Mövqe
  • İntervü
  • Kültür
  • Elm
  • Sərbəst
  • Bazar
  • Gender
  • Dizayn
  • FOTO QRAFİKA
  • COVID-19
  • Vətən müharibəsi
  • Video
  • Artlogos
Nəticə yoxdur
Bütün nəticələri gör
Azlogos
Nəticə yoxdur
Bütün nəticələri gör

Michelangelo – 107

AzLogos AzLogos
., Kültür
29 Sentyabr 2019

Bir dəfə rəssam Mark Rothko-nun emalatxanasına gələn Antonioni rəssama “Sizin əsərləriniz mənim filmlərim kimidi… Onlar çox dəqiqdilər… və heç nə haqqındadırlar” deyib.

Həqiqətən də, onun 60-cı illərin əvvəllərində çəkdiyi filmlərin metafizik boşluğu dözülməz dəqiqliyin ideal dramatik kadrları ilə uzlaşırdı. Antonioninin kinematoqrafiyası hüceyrələrinə qədər kişi kinematoqrafiyası, üzdə olanların soyuqqanlı araşdırması idi, ancaq bu kinoda əsas rollar təbiətən təhtəlşüura sarsılmaz bağlarla bağlı olan qadınlara verilirdi. Rejissorun sözlərinə görə, “təsvir özü-özlüyündə o qədər gözəldir ki, bizə, demək olar ki, başqa heç nə lazım deyil”. Və həqiqəti ifadə eləyən bu “demək olar ki” ifadəsinin altında Michelangelo Antonioninin formalaşdırdığı gerçəklər gizlənirdi.

1912-ci il sentyabrın 29-da anadan olmuş italyan rejissoru Michelangelo Antonioni peşəkar kinematoqrafiyada fəaliyyətinə 1940-cı ildə tənqidçi kimi başlamış, 40-cı illərin sonlarında neorealizm tərzində sənədli filmlər çəkmişdi. Məsələn, o filmlərdən biri, 1948-ci ildə lentə aldığı “Küçə təmizləyənlər”, şəhər zibilyığanlarının bir günündən bəhs eləyirdi.

Sonralar Antonioni uzun sənədli kadrlara olan sədaqətini ilk bədii filmlərinə də – “Bir sevginin xronikası” (1950) və Avropanın narahat gəncliyindən bəhs eləyən, real hadisələr əsasında çəkilmiş “Məğlublar” (1952) – daşımışdı.

Rejissora dünya şöhrətini isə 1959-cu ildə lentə aldığı “Macəra” filmi gətirmişdi. Film, yaxta ilə əyləncəli səyahətə çıxmış, gözlənilmədən itkin düşən yol yoldaşları Annanı tapa bilməyən varlı qlamurlardan danışırdı.

“Macəra” film bir neçə ölkədə senzuraya məruz qalmış, Milanda nümayişi isə “açıq-saçıq səhnələr”ə görə altı ay təxirə salınmışdı (aktrisaların kamera qarşısında soyunduqları epizodlar “pornoqrafik” hesab olunmuşdu).

Anna sirli şəkildə yoxa çıxmazdan əvvəl onun haqqında tamaşaçılara bircə məlumat verilir: Annanın Sandro adlı kişi ilə romantik münasibəti var və ekranda ən birinci, məhz, o soyunur.

Bundan sonra əsas qəhrəman – Anna tapmaca olaraq qalır, onun yoxa çıxması isə tamaşaçı üçün varlığın həllolunmaz fəlsəfi məsələsinə çevrilir.

“Macəra” filmi art kinonun rəmzi oldu: Antonioni kommersiya kinosunun üslub və süjet ənənələrinə meydan oxuyurdu və onun çağırışı qəbul edildi. Uzun səhnələr, katarsissiz təhkiyə, filmin qeyri-adiliyi – bunların hamısı o vaxtlar kino aləmində hökmranlıq eləyən Hollivud kinosu modelinə açıq-aşkar müxalif idi.

Və bu, çoxlarının xoşuna gəlmədi. İndi inanmaq çətindi, amma Kann festivalında “Macəra”nı “beş min snob üçün çəkilmiş dəbdəbəli film” adlandırıb fitə basmışdılar.

“Sight & Sound” jurnalının redaktoru və “Macəra” filminin pərəstişkarlarından biri olan Penelope Houston həmin gün Kannda baş verən özbaşnalığı belə xatırlayırdı: “London festivalında izlədiyim “Macəra” filmi mənim üçün əsl kəşf oldu, çünki Kannda diqqətim ekranla, yanımda əyləşmiş insanların arasında parçalanırdı. Uzun sevgi səhnəsi zalda kəskin və qəzəbli fit səslərinin eşidilməsinə səbəb oldu. Amma kimin əxlaqi həssaslığının bu qədər yaralandığını başa düşmədim. Dəfələrlə təkrarlanan dəhlizboyu qaçan qız epizodu “Kəs!” qışqırıqları ilə qarşılandı. Sonuncu səhnə isə istehzalı bağırtılarla müşayiət olundu: “O ağlayır! Baxın, o ağlayır!”

Film biabırçı, bağışlanmaz şəkildə qarşılanmışdı. Səbəb kimi isə cansıxıcı və əxlaqa zidd olması göstərilirdi. Və bunu eləyənlər, diqqətini toplayıb filmə baxmaq istəyənlərə mane olmağı bacardılar. Orda film yox, publika nəzarətdən çıxmışdı”.

Bu filmin başı elə əvvəldən bəlalı idi. Adətən, yenilik carçısı olan inqilabi işlərdə həmişə belə olur – onlar reallaşana qədər materialın ciddi müqaviməti ilə üzləşir.

“Macəra” filminin çəkilişləri də çoxsaylı problemlər ucbatından bir neçə dəfə yarımçıq kəsilmək təhlükəsi altında qalmışdı. Çəkiliş qrupu və aktyor heyəti üçün qərargah rolunu oynayan adada nə elektrik, nə də isti su vardı, pis hava şərtləri isə işləri o qədər ləngitmişdi ki, yay səhnələrini qışda çəkməyə məcbur qalmışdılar.

Bu çətinlikləri ən ağır keçirənlər aktyorlar idi. Anna rolunu oynayan Lea Massari çəkilişlər zamanı infarkt keçirmiş və iki gün komada qalmışdı. Hava ucbatından çəkilişlərin çox hissəsinin aparıldığı qayalıq Liska-Byanka adasına səyahət əsl macəraya çevrilmişdi.

Başqa problemlər də vardı. Layihəni gərəkli maliyyə dəstəyi ilə təmin eləyən “İmeria” şirkəti qəflətən müflis olmuşdu və çəkiliş heyəti beş həftə maaşsız işləyəndən sonra üsyana başlamışdı. Üstəlik kinoçəkənlərin yaşadıqları otel və restoranın sahibi hesabları ödəməmiş adanı tərk eləmələrinə icazə vermirdi.

Artıq bir neçə səhnənin çəkildiyi yaxtanın sahibi, malını geri tələb eləmişdi, ona bənzəyən başqa yaxtanı isə bir neçə həftədən sonra tapa bilmişdilər.

Ancaq təzə yaxta əvvəlkindən üç dəfə böyük çıxmışdı və onun kadrda ilk yaxta kimi görünməsi üçün Antonioni xeyli əziyyət çəkməli olmuşdu.

Təbii ki, bütün bu məişət problemləri filmdə hiss olunmur – sanki Antonioni öz filmlərinin personajlarını qəsdən maddi baxımdan mümkün qədər təminatlı göstərir, onları gözəgörünməz, fərdi, buna görə də çətin olan rebusları həll eləməyə zorlayırdı. Atmosfer, çöllük mənzərələri, gözəl, lakin tənha kişi və qadınların portretləri – Antonioninin kadrına düşən hər şey ağır boşluqdan xəbər verirdi. Onun kamerasının gözləri – dayanmadan, ciddi-cəhdlə və şüurlu bir təmkinlə reallığın ideal səthinə hər hansı bir çıxış, ya da heç olmasa, çıxışa bənzər bir şey axtarır.

O vaxtlar əksər filmlər insanları bir-biri və tamaşaçı ilə kontakta – fiziki, ya da mənəvi, fərqi yoxdu – səsləyirdi.

Amma Antonioninin tetralogiyasına daxil olan filmlər belə bir kontakt imkanını həddindən artıq azaldır, baş tutmuş kontaktın isə heç bir anlamı olmurdu.

Onun filmlərində kişilər və qadınlar arasında dərin uçurum var, hər iki cinsin nümayəndələri hermetik şəkildə qapalı və tamamilə müstəqildilər. Onların istənilən toqquşması travma ilə nəticələnir. Başqa sözlərlə desək, 60-cı illərdə romantik görüş məqsədilə, mədəni vaxt keçirmək üçün qızı Antonioninin filminə dəvət eləmək çox ciddi bir səhv idi. Antonioni şübhəni, rəddetməni vəsf eləyirdi, əldəetmə iddiasını yox…

1964-cü ildə Antonioni üçün yeni mərhələnin başlanğıcı olur. O, “Modesti Bleyz” filminə çəkilən Monica Vittini müşayiət edərkən Londonun art və dəb məclislərini araşdırmağa başlayır. Rejissor, dəb dövrünün zirvədə olduğu Londonda onu cəlb eləyən nə isə tapır. O öz müsahibələrində bir neçə dəfə tapıntısını sözə çevirməyə çalışır,  ikonalarla mübarizə aparan Londonun azadlığına maraq göstərdiyini, bu azadlığa rəğbət bəslədiyini deyir.

Üstəlik tənqidçilər arasındakı sarsılmaz nüfuzuna baxmayaraq, həmin vaxtlar Antonioni öz kinematoqrafiyasının kommersiya uğuru qazana biləcəyini sübut eləməmişdi. Qürurlu insan olan Antonioni böyük sənətkar kimi ətrafından özünə qarşı hörmət tələb eləyir, həddindən artıq az pul aldığından, küçədə-bayırda ulduz statuslu aktyor və rejissorlardan az tanındığından şikayətlənirdi. Odur ki, rejissor “Fotoböyütmə” filmində dəbdə olan mövzulara (açıq səhnələr, rok musiqisi, narkotiklər, fotosessiyalar, epizodik rollarda Veruşka kimi super-modellərdən istifadə, ləngərli saundtrek) qəsdən müraciət eləmişdi. Çünki özünü kommersiya baxımından uğurlu rejissor kimi göstərmək istəyirdi.

Və “Fotoböyütmə” filmi uğurlu alınır – Antonioni bütün karyerası boyu nə bu filmdən əvvəl, nə də sonra o qədər geniş auditoriyanı fəth eləməmişdi. Filmin uğuru ona Holluvvudun MGM studiyası ilə daha üç ingilisdilli film üçün müqavilə qazandırır. Ki, onlardan yalnız ikisi – “Zabriski-Poynt” və “Peşəsi- reportyor” çəkilir. Həmin vaxt Antonioninin 50 yaşına çatmışdı.

“Fotoböyütmə”dən sonra yenə gənclik mövzusunda daha bir film – “Zabriski Poynt” ekranlara çıxır, amma birinci qədər uğurlu olmur. Sözügedən filmdə antiburjua qiyamının aşkar sönüklüyü, süstlüyü, 60-cı illərin sonunda mühitə hakim kəsilən üsyan ab-havasının mənasızlığı və məğlubiyyətə məhkumluğu duyğusunu artırırdı. Lakin MGM-in prezidenti filmə baxandan sonra Antonionini qucaqlayaraq “Maestro, yəqin ki, bu, həyatım boyu gördüyüm ən yaxşı kinodu” deyir.

1985-ci ildə Michelangelo Antonioni iflic olur və danışmaq qabiliyyətini itirir.

Bununla belə, 1995-ci ildə Wim Wendersin köməyi ilə “Buludlarda gəzinti”, 2002-ci ildə isə “Eros” tirptixinə daxil olan novellalardan birini çəkir. İkinci filmdə, az qala, bütün dünya onun köməyinə gəlmişdi.

O, 2007-ci ilin 30 iyununda, İngmar Bergmanla eyni gündə vəfat eləyir. Və bu son dərəcə fövqəladə təsadüf tənqidçilərin belə bir nəticə çıxartmalarına səbəb olur: 2007-ci ilin 30 iyununda böyük kinematoqrafiya öldü.

Təbii ki, tənqidçilər yanılırdılar. O kinematoqrafiyadan bəzi şeylər qalıb. Məsələn, “Sevgi əhval-ruhiyyəsi” filminin xoreoqrafiyasını Antonioninin “Alatoran” filminin nümunəsi əsasında qurmuş Wong Kar-Wai-ın kamerasının asta hərəkəti, Stanley Kubrick-in “Geniş qapanmış gözlər” filmindəki somnambulasayağı rituallar, David Lynch-in qəhrəmanlarının daxili metamorfozaları… Ya da məsələn, Asiya kinosundan danışanda Antonioninin adını çəkməmək qeyri-mümkündü: Hou Hsiao-hsien, Tsai Ming-liang, Apichatpong Weerasethakul və Kiyoshi Kurosawa Antonioninin ideyalarını və baxışlarını inkişaf etdirirlər. Onun vaxtilə dediyi “demək olar ki” ifadəsinin sirrini çözməyə çalışırlar.

İlya Miller

Частный Корреспондент

Paylaş

Səhifəmizdə hər hansı səhv və ya qeyri-dəqiq məlumat gördükdə, həmin mətni seçib Ctrl+Enter düymələrini sıxaraq bu barədə bizə məlumat verməyinizi xahiş edirik.

Həftəlik yayımlanan yazılardan xəbərdar olmaq üçün bizə abunə olun.

Oxumağa dəyər

Ruanda soyqırımı. ABŞ, Fransa və Belçikanın qanlı əlləri
.

Ruanda soyqırımı. ABŞ, Fransa və Belçikanın qanlı əlləri

06 Mart 2021
borchalo1_d6e17ac8
.

Gürcü ədəbiyyatında azərbaycanlılar

05 Mart 2021
5e7d964a7152d82d90327cd8
.

Şərqdən Qərbə. Söz və göz mədəniyyəti

05 Mart 2021
Bildschirmfoto 2021-03-05 um 12.14.22
.

Allaha ən sadə və ən səmimi yalvarış məkanı

05 Mart 2021
39902
.

Çağdaş kinematoqrafiyada əsas trendlər

05 Mart 2021
Seymur
.

Etibar qazanmağın vacibliyi haqqında

04 Mart 2021

Redaktorun seçimi

Deizm xilas yolu ola bilərmi?

Azərbaycan müxalif siyasi səhnəsində nekrofiliya aspektləri

Mənalı və mənasız söhbətlər

Məmələrin azadlığı barədə

1939-da haradaydıq?

Yayı olmayan il

Avtoritar Kapitalizm?

Ssenarilərimiz

Bizim qırmızı xəttimiz

Şərqdən Qərbə. Söz və göz mədəniyyəti

Londonda azərbaycanlı vəkil

Koronavirusdan sonrakı həyat

Belə bir şey necə ola bilər?

“Carmen” və parislilər

Məsud Aşina: “Missiyam şifrəni çözməkdir”

Rüstəm Hüseynov – Bakı etüdləri

Təbiət və İnşaat

“NoWar” – Qəhbəliyin bir başqa adı

Qara ölüm: şəhərlərin qənimi

Dillə bağlı iki əhvalat

Kiçik ölkənin oğurlanması

Şimal ölkələrində dağıntıların miqyası proqnozlaşdırılıb

Həyat adamı məyus edir, elə deyil?

“Rusiyanın hərbi texnikası dünyanın ən yaxşısıdır…”

Sülh – hər iki hökumətin ona nə qədər ciddi yanaşmasından asılıdır

İctimai sektor barədə

DTX-nın “Mədəniyyət” əməliyyatı

Üzeyir Mehdizadə və eşşəklər

Gürcüstan ictimai yerlərdə İslam dininə aid qadın geyimlərini qadağan edir

Yad Azərbaycan

Michelangelo – 107

AzLogos AzLogos
., Kültür
29 Sentyabr 2019

Bir dəfə rəssam Mark Rothko-nun emalatxanasına gələn Antonioni rəssama “Sizin əsərləriniz mənim filmlərim kimidi… Onlar çox dəqiqdilər… və heç nə haqqındadırlar” deyib.

Həqiqətən də, onun 60-cı illərin əvvəllərində çəkdiyi filmlərin metafizik boşluğu dözülməz dəqiqliyin ideal dramatik kadrları ilə uzlaşırdı. Antonioninin kinematoqrafiyası hüceyrələrinə qədər kişi kinematoqrafiyası, üzdə olanların soyuqqanlı araşdırması idi, ancaq bu kinoda əsas rollar təbiətən təhtəlşüura sarsılmaz bağlarla bağlı olan qadınlara verilirdi. Rejissorun sözlərinə görə, “təsvir özü-özlüyündə o qədər gözəldir ki, bizə, demək olar ki, başqa heç nə lazım deyil”. Və həqiqəti ifadə eləyən bu “demək olar ki” ifadəsinin altında Michelangelo Antonioninin formalaşdırdığı gerçəklər gizlənirdi.

1912-ci il sentyabrın 29-da anadan olmuş italyan rejissoru Michelangelo Antonioni peşəkar kinematoqrafiyada fəaliyyətinə 1940-cı ildə tənqidçi kimi başlamış, 40-cı illərin sonlarında neorealizm tərzində sənədli filmlər çəkmişdi. Məsələn, o filmlərdən biri, 1948-ci ildə lentə aldığı “Küçə təmizləyənlər”, şəhər zibilyığanlarının bir günündən bəhs eləyirdi.

Sonralar Antonioni uzun sənədli kadrlara olan sədaqətini ilk bədii filmlərinə də – “Bir sevginin xronikası” (1950) və Avropanın narahat gəncliyindən bəhs eləyən, real hadisələr əsasında çəkilmiş “Məğlublar” (1952) – daşımışdı.

Rejissora dünya şöhrətini isə 1959-cu ildə lentə aldığı “Macəra” filmi gətirmişdi. Film, yaxta ilə əyləncəli səyahətə çıxmış, gözlənilmədən itkin düşən yol yoldaşları Annanı tapa bilməyən varlı qlamurlardan danışırdı.

“Macəra” film bir neçə ölkədə senzuraya məruz qalmış, Milanda nümayişi isə “açıq-saçıq səhnələr”ə görə altı ay təxirə salınmışdı (aktrisaların kamera qarşısında soyunduqları epizodlar “pornoqrafik” hesab olunmuşdu).

Anna sirli şəkildə yoxa çıxmazdan əvvəl onun haqqında tamaşaçılara bircə məlumat verilir: Annanın Sandro adlı kişi ilə romantik münasibəti var və ekranda ən birinci, məhz, o soyunur.

Bundan sonra əsas qəhrəman – Anna tapmaca olaraq qalır, onun yoxa çıxması isə tamaşaçı üçün varlığın həllolunmaz fəlsəfi məsələsinə çevrilir.

“Macəra” filmi art kinonun rəmzi oldu: Antonioni kommersiya kinosunun üslub və süjet ənənələrinə meydan oxuyurdu və onun çağırışı qəbul edildi. Uzun səhnələr, katarsissiz təhkiyə, filmin qeyri-adiliyi – bunların hamısı o vaxtlar kino aləmində hökmranlıq eləyən Hollivud kinosu modelinə açıq-aşkar müxalif idi.

Və bu, çoxlarının xoşuna gəlmədi. İndi inanmaq çətindi, amma Kann festivalında “Macəra”nı “beş min snob üçün çəkilmiş dəbdəbəli film” adlandırıb fitə basmışdılar.

“Sight & Sound” jurnalının redaktoru və “Macəra” filminin pərəstişkarlarından biri olan Penelope Houston həmin gün Kannda baş verən özbaşnalığı belə xatırlayırdı: “London festivalında izlədiyim “Macəra” filmi mənim üçün əsl kəşf oldu, çünki Kannda diqqətim ekranla, yanımda əyləşmiş insanların arasında parçalanırdı. Uzun sevgi səhnəsi zalda kəskin və qəzəbli fit səslərinin eşidilməsinə səbəb oldu. Amma kimin əxlaqi həssaslığının bu qədər yaralandığını başa düşmədim. Dəfələrlə təkrarlanan dəhlizboyu qaçan qız epizodu “Kəs!” qışqırıqları ilə qarşılandı. Sonuncu səhnə isə istehzalı bağırtılarla müşayiət olundu: “O ağlayır! Baxın, o ağlayır!”

Film biabırçı, bağışlanmaz şəkildə qarşılanmışdı. Səbəb kimi isə cansıxıcı və əxlaqa zidd olması göstərilirdi. Və bunu eləyənlər, diqqətini toplayıb filmə baxmaq istəyənlərə mane olmağı bacardılar. Orda film yox, publika nəzarətdən çıxmışdı”.

Bu filmin başı elə əvvəldən bəlalı idi. Adətən, yenilik carçısı olan inqilabi işlərdə həmişə belə olur – onlar reallaşana qədər materialın ciddi müqaviməti ilə üzləşir.

“Macəra” filminin çəkilişləri də çoxsaylı problemlər ucbatından bir neçə dəfə yarımçıq kəsilmək təhlükəsi altında qalmışdı. Çəkiliş qrupu və aktyor heyəti üçün qərargah rolunu oynayan adada nə elektrik, nə də isti su vardı, pis hava şərtləri isə işləri o qədər ləngitmişdi ki, yay səhnələrini qışda çəkməyə məcbur qalmışdılar.

Bu çətinlikləri ən ağır keçirənlər aktyorlar idi. Anna rolunu oynayan Lea Massari çəkilişlər zamanı infarkt keçirmiş və iki gün komada qalmışdı. Hava ucbatından çəkilişlərin çox hissəsinin aparıldığı qayalıq Liska-Byanka adasına səyahət əsl macəraya çevrilmişdi.

Başqa problemlər də vardı. Layihəni gərəkli maliyyə dəstəyi ilə təmin eləyən “İmeria” şirkəti qəflətən müflis olmuşdu və çəkiliş heyəti beş həftə maaşsız işləyəndən sonra üsyana başlamışdı. Üstəlik kinoçəkənlərin yaşadıqları otel və restoranın sahibi hesabları ödəməmiş adanı tərk eləmələrinə icazə vermirdi.

Artıq bir neçə səhnənin çəkildiyi yaxtanın sahibi, malını geri tələb eləmişdi, ona bənzəyən başqa yaxtanı isə bir neçə həftədən sonra tapa bilmişdilər.

Ancaq təzə yaxta əvvəlkindən üç dəfə böyük çıxmışdı və onun kadrda ilk yaxta kimi görünməsi üçün Antonioni xeyli əziyyət çəkməli olmuşdu.

Təbii ki, bütün bu məişət problemləri filmdə hiss olunmur – sanki Antonioni öz filmlərinin personajlarını qəsdən maddi baxımdan mümkün qədər təminatlı göstərir, onları gözəgörünməz, fərdi, buna görə də çətin olan rebusları həll eləməyə zorlayırdı. Atmosfer, çöllük mənzərələri, gözəl, lakin tənha kişi və qadınların portretləri – Antonioninin kadrına düşən hər şey ağır boşluqdan xəbər verirdi. Onun kamerasının gözləri – dayanmadan, ciddi-cəhdlə və şüurlu bir təmkinlə reallığın ideal səthinə hər hansı bir çıxış, ya da heç olmasa, çıxışa bənzər bir şey axtarır.

O vaxtlar əksər filmlər insanları bir-biri və tamaşaçı ilə kontakta – fiziki, ya da mənəvi, fərqi yoxdu – səsləyirdi.

Amma Antonioninin tetralogiyasına daxil olan filmlər belə bir kontakt imkanını həddindən artıq azaldır, baş tutmuş kontaktın isə heç bir anlamı olmurdu.

Onun filmlərində kişilər və qadınlar arasında dərin uçurum var, hər iki cinsin nümayəndələri hermetik şəkildə qapalı və tamamilə müstəqildilər. Onların istənilən toqquşması travma ilə nəticələnir. Başqa sözlərlə desək, 60-cı illərdə romantik görüş məqsədilə, mədəni vaxt keçirmək üçün qızı Antonioninin filminə dəvət eləmək çox ciddi bir səhv idi. Antonioni şübhəni, rəddetməni vəsf eləyirdi, əldəetmə iddiasını yox…

1964-cü ildə Antonioni üçün yeni mərhələnin başlanğıcı olur. O, “Modesti Bleyz” filminə çəkilən Monica Vittini müşayiət edərkən Londonun art və dəb məclislərini araşdırmağa başlayır. Rejissor, dəb dövrünün zirvədə olduğu Londonda onu cəlb eləyən nə isə tapır. O öz müsahibələrində bir neçə dəfə tapıntısını sözə çevirməyə çalışır,  ikonalarla mübarizə aparan Londonun azadlığına maraq göstərdiyini, bu azadlığa rəğbət bəslədiyini deyir.

Üstəlik tənqidçilər arasındakı sarsılmaz nüfuzuna baxmayaraq, həmin vaxtlar Antonioni öz kinematoqrafiyasının kommersiya uğuru qazana biləcəyini sübut eləməmişdi. Qürurlu insan olan Antonioni böyük sənətkar kimi ətrafından özünə qarşı hörmət tələb eləyir, həddindən artıq az pul aldığından, küçədə-bayırda ulduz statuslu aktyor və rejissorlardan az tanındığından şikayətlənirdi. Odur ki, rejissor “Fotoböyütmə” filmində dəbdə olan mövzulara (açıq səhnələr, rok musiqisi, narkotiklər, fotosessiyalar, epizodik rollarda Veruşka kimi super-modellərdən istifadə, ləngərli saundtrek) qəsdən müraciət eləmişdi. Çünki özünü kommersiya baxımından uğurlu rejissor kimi göstərmək istəyirdi.

Və “Fotoböyütmə” filmi uğurlu alınır – Antonioni bütün karyerası boyu nə bu filmdən əvvəl, nə də sonra o qədər geniş auditoriyanı fəth eləməmişdi. Filmin uğuru ona Holluvvudun MGM studiyası ilə daha üç ingilisdilli film üçün müqavilə qazandırır. Ki, onlardan yalnız ikisi – “Zabriski-Poynt” və “Peşəsi- reportyor” çəkilir. Həmin vaxt Antonioninin 50 yaşına çatmışdı.

“Fotoböyütmə”dən sonra yenə gənclik mövzusunda daha bir film – “Zabriski Poynt” ekranlara çıxır, amma birinci qədər uğurlu olmur. Sözügedən filmdə antiburjua qiyamının aşkar sönüklüyü, süstlüyü, 60-cı illərin sonunda mühitə hakim kəsilən üsyan ab-havasının mənasızlığı və məğlubiyyətə məhkumluğu duyğusunu artırırdı. Lakin MGM-in prezidenti filmə baxandan sonra Antonionini qucaqlayaraq “Maestro, yəqin ki, bu, həyatım boyu gördüyüm ən yaxşı kinodu” deyir.

1985-ci ildə Michelangelo Antonioni iflic olur və danışmaq qabiliyyətini itirir.

Bununla belə, 1995-ci ildə Wim Wendersin köməyi ilə “Buludlarda gəzinti”, 2002-ci ildə isə “Eros” tirptixinə daxil olan novellalardan birini çəkir. İkinci filmdə, az qala, bütün dünya onun köməyinə gəlmişdi.

O, 2007-ci ilin 30 iyununda, İngmar Bergmanla eyni gündə vəfat eləyir. Və bu son dərəcə fövqəladə təsadüf tənqidçilərin belə bir nəticə çıxartmalarına səbəb olur: 2007-ci ilin 30 iyununda böyük kinematoqrafiya öldü.

Təbii ki, tənqidçilər yanılırdılar. O kinematoqrafiyadan bəzi şeylər qalıb. Məsələn, “Sevgi əhval-ruhiyyəsi” filminin xoreoqrafiyasını Antonioninin “Alatoran” filminin nümunəsi əsasında qurmuş Wong Kar-Wai-ın kamerasının asta hərəkəti, Stanley Kubrick-in “Geniş qapanmış gözlər” filmindəki somnambulasayağı rituallar, David Lynch-in qəhrəmanlarının daxili metamorfozaları… Ya da məsələn, Asiya kinosundan danışanda Antonioninin adını çəkməmək qeyri-mümkündü: Hou Hsiao-hsien, Tsai Ming-liang, Apichatpong Weerasethakul və Kiyoshi Kurosawa Antonioninin ideyalarını və baxışlarını inkişaf etdirirlər. Onun vaxtilə dediyi “demək olar ki” ifadəsinin sirrini çözməyə çalışırlar.

İlya Miller

Частный Корреспондент

Paylaş

Səhifəmizdə hər hansı səhv və ya qeyri-dəqiq məlumat gördükdə, həmin mətni seçib Ctrl+Enter düymələrini sıxaraq bu barədə bizə məlumat verməyinizi xahiş edirik.

Həftəlik yayımlanan yazılardan xəbərdar olmaq üçün bizə abunə olun.

Oxumağa dəyər

Ruanda soyqırımı. ABŞ, Fransa və Belçikanın qanlı əlləri
.

Ruanda soyqırımı. ABŞ, Fransa və Belçikanın qanlı əlləri

06 Mart 2021
borchalo1_d6e17ac8
.

Gürcü ədəbiyyatında azərbaycanlılar

05 Mart 2021
5e7d964a7152d82d90327cd8
.

Şərqdən Qərbə. Söz və göz mədəniyyəti

05 Mart 2021
Bildschirmfoto 2021-03-05 um 12.14.22
.

Allaha ən sadə və ən səmimi yalvarış məkanı

05 Mart 2021
39902
.

Çağdaş kinematoqrafiyada əsas trendlər

05 Mart 2021
Seymur
.

Etibar qazanmağın vacibliyi haqqında

04 Mart 2021
Facebook Youtube Instagram Twitter

az-ag

Dünya azərbaycanlılarının intellektual platformasıdır. Qayəmiz, harada yaşamasından asılı olmayaraq, azərbaycanlılar arasında dünyəvi ideyaları, yüksək zövqü, tənqidi düşüncəni yaymaq və dəstəkləməkdir.

 

 

Bölmələr

  • Mövqe
  • İntervü
  • Kültür
  • Elm
  • Sərbəst
  • Bazar
  • Gender
  • Dizayn
  • FOTO QRAFİKA
  • COVID-19
  • Vətən müharibəsi
  • Video
  • Artlogos

Redaksiya

Təsisçi: Prof. Məsud Aşina

Baş redaktor: Ələkbər Əliyev

Şef redaktor: Elmir Mirzəyev

Redaktor: Aygün Aslanlı, Sevda Sultanova

Texniki direktor: Camal Əli

İncəsənət: Emin Əliyev

Elm: Hacı Hacıyev

Tarix: Tural Həmid

İqtisadiyyat: Dünya Sakit

Foto: Abbas Atilay

Qrafika: Gündüz Ağayev

Dizayn: Sahil Qənbərli

Tərcüməçilər: Rəvan Quluzadə, Fəxri Qocayev

azlogos.eu / azlogos.az / azlogos.ru
Dizayn və icra: Azlogos & JmlStudio /
E-mail: redaksiya@azlogos.eu

  • Mövqe
  • İntervü
  • Kültür
  • Elm
  • Sərbəst
  • Bazar
  • Gender
  • Video
  • Dizayn
  • Foto-qrafika
  • Kimlər var
  • Bizi tanı
  • TV
Nəticə yoxdur
Bütün nəticələri gör

Welcome Back!

Login to your account below

Forgotten Password?

Create New Account!

Fill the forms bellow to register

All fields are required. Log In

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In

Add New Playlist

Səhv və ya qeyri dəqiq məlumatı bildir

Göndər Cancel