İl 2017. Türkiyə Futbol Federasiyası AÇ-2016-dakı uğursuz çıxışdan sonra onsuz da kreslosu laxlayan milli komandanın baş məşqçisi Fatih Terimi İzmirdə bir restoranda qarışdığı qalmaqal səbəbilə vəzifəsindən uzaqlaşdırdı. 2013-cü ildə TFF ilə 5+2 illik müqavilə imzalamış Terim isə öz növbəsində işinə erkən son verildiyi üçün təzminat tələb etdi. Həm də nə az, nə çox, düz 3.5 milyon avro.
Əlbəttə, hüquqi cəhətdən Terim haqlı idi və təzminatı ödəmək istəməyən TFF-ni məhkəməyə verdi. Məhkəmə isə işə son verilmə səbəblərini və şikayətçinin işlədiyi müddəti nəzərə alaraq federasiyanın 5.2 milyon TL ödəməsi haqqında qərar çıxardı. Amma hər şey qanunauyğun şəkildə getsə də, bu hadisə Türkiyədə böyük səs-küy, ajiotaj oyatdı. Hər nə qədər Terim hüquqi cəhətdən haqlı olsa da, şərq ölkələrində, xüsusilə də Türkiyə kimi patriotizmin fontan vurduğu bir yerdə “Vətən, Millət, Sakarya!” şüarını özünə deviz seçmiş birinin dövlətdən, dolayısı ilə insanların vergisindən təzminat istəməsi xalq tərəfindən xoş qarşılanmadı.
Onsuz da millidəki uğursuzluqdan sonra nüfuzu zədələnən Terim bir az da qınaqlara, tənələrə məruz qaldı. Amma illərin təcrübəsi burda da öz sözünü dedi. Pulgirlikdə, tamahkarlıqda ittiham olunan təcrübəli məşqçi açıqlama verərək TFF-dən alacağı təzminatı son qəpiyinə qədər “Türkiye Çocuk Esirgeme Kurumu”na köçürəcəyini bildirdi və dediyini də etdi. İnsanların gözündə tamahkar kimi görünən adam bir anda qəhrəmana, xeyirxah, mesenat bir şəxsə çevrildi.
Bu köçürmə həmçinin Türkiyənin tarixinə ən böyük “bağış” olaraq keçdi.
İl 2019. AÇ-2020-nin seçmə mərhələsində qrupda keçirdiyi ilk 4 oyunun hamısında məğlub olan Azərbaycan millisi beşinci qarşılaşmada evdə dünya ikincisi Xorvatiyanı qəbul edir. Qarşılaşma gözlənilməz şəkildə 1:1 hesablı bərabərliklə başa çatır və yığmamız tsikldə ilk xalını qazanır. Azarkeşlər, futbol ictimaiyyəti yenicə uğurlu nəticənin verdiyi həzzi duyub, gərginləşmiş əsəblərini sakitləşdirmək istəyirdilər ki, matçdan sonra millimizin iki oyunçusunun verdiyi ehtiyatsız açıqlamalar gündəmi dəyişdi.
Belə ki, milli komandamızın üzvləri Maksim Medvedev və Cavid Hüseynov qarşılaşmadan sonra jurnalistlərin qurduğu “tələ”yə düşərək uğurlu nəticəyə görə AFFA rəhbərliyindən mükafat gözlədiklərini bildirdilər. AFFA-nın bu işlərdə nə qədər səxavətli olduğu, hətta bəzən uduzulmuş oyunlardan sonra belə futbolçulara mükafat verdiyi ən azından futbolun içində olanlara bəllidir.
O da aydın məsələdir ki, vitse-dünya çempionu ilə oyundakı heç-heçə heç bir halda hədiyyəsiz qalmayacaqdı. Amma görünür, uzun müddətli uğursuzluğun fonunda qazanılmış kiçicik uğur futbolçularımızda sayıqlığın itirilməsinə yol açdı və ortaya belə bir lüzumsuz açıqlamalar çıxdı.
Lakin keçənə güzəşt deyərlər. Söz ki ağızdan çıxdı, artıq sənin deyil. Hazırda futbol ictimaiyyəti sözügedən oyundakı bərabərlikdən çox futbolçuların mükafat məsələsini müzakirə edir.
Yaxşı, işini bilən bir PR menecer ola, bu durumu 180 dərəcə futbolçuların xeyrinə dəyişə. Elə yuxarıda bəhs etdiyimiz Fatih Terim örnəyində olduğu kimi. Hər iki oyunçu açıqlama verələr ki, biz sırf Xorvatiya ilə oyun üçün ayrılacaq mükafatı, məsələn, uşaqlar evinə bağışlayacağıq. Sonra da sənədi ilə, sübutu ilə aparıb verələr hansısa bir uşaq evinə. Bax, bu olar əla PR. Həm hansısa ehtiyacı olan qurum qazanar, həm futbolçuların imici düzələr, həm də nəinki futbol, ümumiyyətlə, ölkə ictimaiyyəti razı qalar. Bu, həm də ilk 4 oyundakı məğlubiyyətlərin də kəffarəsi olar.
Amma, ancaq və lakin…
