Azlogos
  • Kimlər var
  • Bizi tanı

Azərbaycanın ət, yağ, süd dərdi Sahil Qənbərli: "Heydər Əliyev Mərkəzi radikal qərar idi" Homolar niyə danışmağa başladılar? Vaksin diplomatiyası: Şərq - Qərb rəqabəti yeni müstəvidə Aygün Aslanlı: "Sevda Sultanova baş ifritədir" Mərkəzi Bankın yeni binası
  • Mövqe
  • İntervü
  • Kültür
  • Elm
  • Sərbəst
  • Bazar
  • Gender
  • Dizayn
  • FOTO QRAFİKA
  • COVID-19
  • Vətən müharibəsi
  • Video
Nəticə yoxdur
Bütün nəticələri gör
Azlogos
Nəticə yoxdur
Bütün nəticələri gör

Göstəriş qurbanı uşaqlar

Nərmin Şahmarzadə Nərmin Şahmarzadə
., Mövqe
01 İyun 2020

1 İyun – Uşaqların Beynəlxalq Müdafiəsi Günüdür. Sosial şəbəkədə gördüyüm qədərilə bu günü xatırlayan xeyli insan var. Uşaqlarının şəkillərini paylaşaraq onlara sevgilərini, arzularını xoş sözlərlə ifadə edən kifayət qədər valideyn var. Çox xoş mənzərədir. Lakin məni düşündürən görünüşdə bu qədər sevgi dolu valideynlər olduğu halda necə qəddar, bir-birini incitməkdən həzz alan insanların cəmiyyətimizdə çoxluq təşkil etməsidir. Əlbəttə, mənim əlimdə indiki və keçmiş nəsillər arasındakı fərqi obyektiv dəyərləndirən statistika yoxdur, buna görə yanaşmamın obyektivliyi sual altına düşür, lakin subyektiv olsa da, müşahidələrimdən yola çıxaraq təhlilimi, fikirlərimi sizlərlə bölüşmək istəyirəm.

Əvvəlcə sosial şəbəkələrdən başlamaq istəyirəm. Sosial şəbəkələr bizə canlı təmas olmadan da insanlarla ünsiyyət şansı verir. Fikirlərimizi, emosiyalarımızı üz-üzə gəlmədən də qısa müddətdə çatdıra bilirik. Bəzən bizə elə gəlir ki, insanlar sosial şəbəkələrdə canlı ünsiyyət zamanı olmadıqları qədər səmimi, yaxın ola bilirlər. Məsələn adi həyatda əks cins olaraq kiminsə ərinə/arvadına “yaraşıqlısınız/gözəlsiniz” desəniz, güman ki, sevgilisində aqressiya yarana bilər. Amma sosial şəbəkələrdə şəkillərinə ürək atsanız və ya bəyənsəniz, təbii qarşılanacaq, hətta onlar da sizin paylaşdığınız şeylərə elə reaksiya verməyə başlayacaqlar. Çünki sosial şəbəkələrdə birbaşa təmas olmadığı üçün hər hansısa “təhlükə” də birbaşa, dərhal hiss olunmur. İnsanlar daha səmimi görünərək daha çox qoruna, gizlənə bilirlər. Virtual dostluqlar daha rahatdır, çünki sənin haqqında təəssüratları sənin yaratdığın, kontrolu əldən vermə şansın, demək olar ki, nadirən baş verən ideal profildən ibarətdir.

Yardimli1
Yardımlı (Foto: Abbas Atilay)

Valideyn olan kəslərin ideal profillərinin əsas elementlərindən biri də uşaqlarıdır. Onların əksəriyyəti uşaqlarına olan sevgilərini uşaqlarından çox başqalarına isbatlayanda daha rahat olurlar. Çünki uşaqları balaca olanda, onsuz da onların pis valideyn olduqlarını, adətən, hiss etdirmirlər. Necə hiss etdirsinlər, axı uşaqların öz valideynlərini başqalarıyla müqayisə edəcək eqosu birbaşa formalaşmır. Amma böyüklərin kimisə yaxşı və ya pis valideyn olaraq dəyərləndirəcək şəkildə müqayisə imkanları, ittiham edə biləcək eqoları formalaşıb. Ona görə də başqalarının gözündə yaxşı valideyn olmaq öz uşaqlarının gözündəkindən daha dəyərlidir.

Kifayət qədər insan var ki, uşaqları barədə əvvəlcədən öyrənməli olduğu şeyləri onlar üzərində qurbağalar tək təcrübə keçə-keçə öyrənir, əsəbləşəndə uşağı döyür, vaxtı-vaxtında havaya çıxarmır, sağlam qidalandırmır, çoxlu öpmür, ona kitab oxumur, əyləncəsinə xüsusi diqqət ayırmır, uşağını yaxşı müşahidə edərək nəyə daha çox yatqın olduğunu görüb onu o sahəyə yönləndirmir, lakin tez-tez oxumaq-yazmaq bilməyən, sosail şəbəkə hesabları olmayan uşağının şəklini ona xitabən paylaşaraq “ana/ata səni çox sevir, yaxşı ki, varsan” yazır. Bu tip valideynlərin çoxu bir dəfə olsun uşaqlarının üzündən öpərək təşəkkürlərini birbaşa onların özlərinə bildirməyiblər. Ola bilər ki, o tipli valideynlərdən kimsə yazını oxuyanda düşünər ki, uşaq indi görmür, lakin xatirədir, gələcəkdə, böyüyəndə görəcək və xoşuna gələcək. Təəssüf ki, bu, hər zaman keçərli deyil. Necəki bəzi vitaminlər məhz filan dövrdə inkişafa yaxşı təsir edir, sonra əhəmiyyət kəsb etmir, eləcə də sevgi də ən çox uşaqlıq dövründə olduqca böyük əhəmiyyət kəsb edir. Əgər uşaqlar xüsusilə anaları tərəfindən bol, mümkün qədər şərtsiz (insan övladının tam şərtsiz sevdiyinə inanmıram) sevgi ilə böyüdülsələr, onların boşluq doldurmaq üçün xatirələrə ehtiyacı olmayacaq. Keçmişə dair xatirə həm də o halda insana böyük həzz verir ki, keçmişdə həmin hadisəni yaşayanda biz xoşbəxt olmuş olaq. Bu gün bir çox uşaq o xatirə şəkillərini çəkdirəndə xoşbəxt olmaq bir qırağa, əzab çəkir. Bəzi valideynlər sırf uşaqlarını başqa insanlar bəyənsin deyə onlara dar, incidici, sintetik məhsullardan paltarlar geyindirirlər. Bunun adı sevgi ola bilməz. Olsa-olsa, öz natamamlıqlarını uşaq vasitəsilə doldurmaq olar.

Quba
Quba (Foto: Abbas Atilay)

Başqa kədərli mənzərələrdən biri də valideynlərin öz ideologiyalarını, həzlərini uşaqlara sırımağı, onlara da tətbiq etdirməyidir. Məsələn milliyyətçi valideynlərin uşağa millət, bayraq haqqında şeir əzbərlətməsindən tutmuş hansısa siyasi liderə pərəstiş edən valideynin uşağına pafosla yaltaq çıxışlar əzbərlətməsinə qədər. Bir az da genişləndirmək lazımdırsa, öz futbol komandasını, dini inancını, inancsızlığını uşağa sırımağa qədər uzatmaq olar. Bu tipli adamlar uşaqlarına yol göstərmiş sayılmırlar, onları öz yollarında məcbur şəkildə yeritmiş olurlar. Uşaqları nədənsə agah etmək “yaxşı” və ya “pis” deyə dəyərləndirmədən bir neçə yolları göstərmək, riskləri, müsbət və mənfi tərəfləri maksimum obyektiv şəkildə izah etməkdir; əgər valideynin sadaladıqlarımı edəcək potensialı yoxdursa, o zaman işi bunları edə biləcək adama həvalə etməlidir. Təbbi ki, bəzi məqamlarda öz gücsüzlüyünü qəbul etmək üçün gərək uşaqdan əvvəl özün böyüyəsən.

Başqa bir ağrılı nöqtə isə zərurət olmayan məsələlərdə: sünnət, qulaq deşdirmək və s. uşağın yerinə qərar verərək, onun bədəninə müdaxilə edərək gələcək seçim imkanlarını onun əlindən almaqdır. Əgər tibbi zərurət yoxdursa, uşağın sünnət nəyinə gərəkdir? Uşağın yerinə qərar vermək az deyilmiş kimi onun bədəni ilə bağlı bir şeyi xeyli insana bildirmək, toy etmək, toydan pul yığmaq daha biabırçı bir şeydir. Həmçinin bir yaşı tamam olan kimi uşağın qulağını deşdirib qızıl sırğa taxmaq da uşağın marağında deyil. O, ümumiyyətlə, o yaşda nəinki qızıl, gümüş dərdindədir, heç aksesuar taxmaq belə istəmir. Əgər istəsəydi, qulağını deşəndə ağrıdan ağlamazdı, sırğanı dartışdırıb çıxarmaq istəməzdi. Axı o bizim kimi aksessuar taxaraq gözəlləşməkdən, bununla başqalarına fors etməkdən həzz almır. O, əlini, ayağını sovurmaqdan, pişiyin arxasınca düşməkdən, süddən və s. şeylərdən həzz alır. Niyə uşağa ona həzz verən şeyləri yox, özümüzə həzz verən şeyləri etməliyik?! Bu haqqı bizə kim verib?!

Sabirabad
Sabirabad (Foto: Abbas Atilay)

Mənə elə gəlir ki, valideynlərin çoxu uşağı dünyaya gətirməyin ona müdaxilə etmə haqqı tanıdığını düşünür. Nəzərə almaq lazımdır ki, bizim kimi cəmiyyətlərdə uşaqlar qohum-qonşunun ağzını yummaq üçün alət, vasitədir.  Yəni o uşağı uşağın həyatı üçün yox, öz nüfuzun üçün dünyaya gətirib sonra uşağa minnət qoyaraq necə gəldi davranmaq, gələcək problemlər zamanı mövzu üzərindəki hakimiyyəti əldən verməmək üçün “səni mən dünyaya gətirmişəm” deyərək uşaqlarla manipulyasiya etmək etik deyil.

Bir günlük bayramla uşaq daim xoşbəxt olmur. Uşaqlar o halda xoşbəxt olur ki, o uşağı, sağlamlığını, əyləncəsini, təhsilini düşünən valideynləri var. O valideynlər ki, uşağını göstəriş xətrinə yox, həqiqətən sevir, çoxlu öpür, qucaqlayır. Problemlərini bacardıqca “mən sənə demişdim”-lərsiz, ittihamsız dinləyə bilir, yıxılanda ayağa qalxmaları üçün stimul verir, onlarla yanaşı özü də öyrənməyi, günbəgün dəyişən dünyaya ayaq uydurmağı seçir. Ən önəmlisi uşaqların üzərində tərbiyə adı ilə diktatura qurmur, avtoritarlıq etmir, uşaqlardan əvvəl özünü yenidən və sağlam tərbiyə etməli olduğunu bilir. Əgər bizim valideynlərimizin çoxu bizi tərbiyə etməzdən əvvəl özlərini tərbiyə etmiş olsaydılar, bu gün daha sevgi dolu, daha yaxşı cəmiyyətdə yaşamış olardıq.

Paylaş

Səhifəmizdə hər hansı səhv və ya qeyri-dəqiq məlumat gördükdə, həmin mətni seçib Ctrl+Enter düymələrini sıxaraq bu barədə bizə məlumat verməyinizi xahiş edirik.

Oxumağa dəyər

56cd4e5182abec85b5aa65d94cca4f93
.

Azərbaycanın ət, yağ, süd dərdi

20 Yanvar 2021
136523998_2602941029998457_6968094506156195070_o
.

Sahil Qənbərli: “Heydər Əliyev Mərkəzi radikal qərar idi”

20 Yanvar 2021
12
.

20 Yanvara gedən yol

19 Yanvar 2021
4bffe6a4796c9511a402fbca114b4c36
.

Homolar niyə danışmağa başladılar?

19 Yanvar 2021
Bildschirmfoto 2021-01-19 um 09.28.26
.

Vaksin diplomatiyası: Şərq – Qərb rəqabəti yeni müstəvidə

19 Yanvar 2021
MyCollages (1)
.

Aygün Aslanlı: “Sevda Sultanova baş ifritədir”

18 Yanvar 2021

Redaktorun seçimi

Bakının konstruktivizm dövrü memarlığı: XX əsrin 1920-1930-cu illəri

Qırx üç dərəcə istilik

Çılpaqlıq məsələsi

Milli kimlik anlayışının formalaşmasında kədər məfhumunun rolu

1988-ci ildə Dağlıq Qarabağın iqtisadi əlaqələri

Çox əxlaqlı millətin söyüş arsenalına dair

Polşada qadın olmaq

Elmə niyə inanmalı?

Feodal pərakəndəlikdən mütləqiyyətə

Mifologiyada cins kateqoriyası

“İlham Əliyev hər şeyi düzgün hesablayıb”

İsmayıl Səfi: “Biz Rusiyaya bu bölgədəki opponentimiz kimi baxmırıq”

“Toy serialının” barıt qoxusu

Demokratiya maskası

Ev bizim, sirr sizin

Posthəqiqət dünyasında sağ qalmaq

Polşada ovçuluq, dindarlıq və rasizm

Elektrikli avtomobillər Azərbaycana ƏDV-siz gələcək

Dünya universitetləri: dünəndən bu günə

Klassik musiqi və ümumiyyətlə Sənət musiqisi haqqında düşüncələr

Dejavu. “1993”?

Köpək dişi

Pirlər və ziyarətgahların daha səmərəli fəaliyyət göstərməsi üçün təkliflər

Azərbaycan tatları

Koronavirus rekordları uğrunda

Michelangelo – 107

Bio-kütlənin acığına – yola davam

“Bir Təbəssüm, Bir Ümid”

Allaha inanmayan, «Allahın yaponları»

Ədliyyə naziri Fikrət Məmmədov cənablarına açıq məktub

Göstəriş qurbanı uşaqlar

Nərmin Şahmarzadə Nərmin Şahmarzadə
., Mövqe
01 İyun 2020

1 İyun – Uşaqların Beynəlxalq Müdafiəsi Günüdür. Sosial şəbəkədə gördüyüm qədərilə bu günü xatırlayan xeyli insan var. Uşaqlarının şəkillərini paylaşaraq onlara sevgilərini, arzularını xoş sözlərlə ifadə edən kifayət qədər valideyn var. Çox xoş mənzərədir. Lakin məni düşündürən görünüşdə bu qədər sevgi dolu valideynlər olduğu halda necə qəddar, bir-birini incitməkdən həzz alan insanların cəmiyyətimizdə çoxluq təşkil etməsidir. Əlbəttə, mənim əlimdə indiki və keçmiş nəsillər arasındakı fərqi obyektiv dəyərləndirən statistika yoxdur, buna görə yanaşmamın obyektivliyi sual altına düşür, lakin subyektiv olsa da, müşahidələrimdən yola çıxaraq təhlilimi, fikirlərimi sizlərlə bölüşmək istəyirəm.

Əvvəlcə sosial şəbəkələrdən başlamaq istəyirəm. Sosial şəbəkələr bizə canlı təmas olmadan da insanlarla ünsiyyət şansı verir. Fikirlərimizi, emosiyalarımızı üz-üzə gəlmədən də qısa müddətdə çatdıra bilirik. Bəzən bizə elə gəlir ki, insanlar sosial şəbəkələrdə canlı ünsiyyət zamanı olmadıqları qədər səmimi, yaxın ola bilirlər. Məsələn adi həyatda əks cins olaraq kiminsə ərinə/arvadına “yaraşıqlısınız/gözəlsiniz” desəniz, güman ki, sevgilisində aqressiya yarana bilər. Amma sosial şəbəkələrdə şəkillərinə ürək atsanız və ya bəyənsəniz, təbii qarşılanacaq, hətta onlar da sizin paylaşdığınız şeylərə elə reaksiya verməyə başlayacaqlar. Çünki sosial şəbəkələrdə birbaşa təmas olmadığı üçün hər hansısa “təhlükə” də birbaşa, dərhal hiss olunmur. İnsanlar daha səmimi görünərək daha çox qoruna, gizlənə bilirlər. Virtual dostluqlar daha rahatdır, çünki sənin haqqında təəssüratları sənin yaratdığın, kontrolu əldən vermə şansın, demək olar ki, nadirən baş verən ideal profildən ibarətdir.

Yardimli1
Yardımlı (Foto: Abbas Atilay)

Valideyn olan kəslərin ideal profillərinin əsas elementlərindən biri də uşaqlarıdır. Onların əksəriyyəti uşaqlarına olan sevgilərini uşaqlarından çox başqalarına isbatlayanda daha rahat olurlar. Çünki uşaqları balaca olanda, onsuz da onların pis valideyn olduqlarını, adətən, hiss etdirmirlər. Necə hiss etdirsinlər, axı uşaqların öz valideynlərini başqalarıyla müqayisə edəcək eqosu birbaşa formalaşmır. Amma böyüklərin kimisə yaxşı və ya pis valideyn olaraq dəyərləndirəcək şəkildə müqayisə imkanları, ittiham edə biləcək eqoları formalaşıb. Ona görə də başqalarının gözündə yaxşı valideyn olmaq öz uşaqlarının gözündəkindən daha dəyərlidir.

Kifayət qədər insan var ki, uşaqları barədə əvvəlcədən öyrənməli olduğu şeyləri onlar üzərində qurbağalar tək təcrübə keçə-keçə öyrənir, əsəbləşəndə uşağı döyür, vaxtı-vaxtında havaya çıxarmır, sağlam qidalandırmır, çoxlu öpmür, ona kitab oxumur, əyləncəsinə xüsusi diqqət ayırmır, uşağını yaxşı müşahidə edərək nəyə daha çox yatqın olduğunu görüb onu o sahəyə yönləndirmir, lakin tez-tez oxumaq-yazmaq bilməyən, sosail şəbəkə hesabları olmayan uşağının şəklini ona xitabən paylaşaraq “ana/ata səni çox sevir, yaxşı ki, varsan” yazır. Bu tip valideynlərin çoxu bir dəfə olsun uşaqlarının üzündən öpərək təşəkkürlərini birbaşa onların özlərinə bildirməyiblər. Ola bilər ki, o tipli valideynlərdən kimsə yazını oxuyanda düşünər ki, uşaq indi görmür, lakin xatirədir, gələcəkdə, böyüyəndə görəcək və xoşuna gələcək. Təəssüf ki, bu, hər zaman keçərli deyil. Necəki bəzi vitaminlər məhz filan dövrdə inkişafa yaxşı təsir edir, sonra əhəmiyyət kəsb etmir, eləcə də sevgi də ən çox uşaqlıq dövründə olduqca böyük əhəmiyyət kəsb edir. Əgər uşaqlar xüsusilə anaları tərəfindən bol, mümkün qədər şərtsiz (insan övladının tam şərtsiz sevdiyinə inanmıram) sevgi ilə böyüdülsələr, onların boşluq doldurmaq üçün xatirələrə ehtiyacı olmayacaq. Keçmişə dair xatirə həm də o halda insana böyük həzz verir ki, keçmişdə həmin hadisəni yaşayanda biz xoşbəxt olmuş olaq. Bu gün bir çox uşaq o xatirə şəkillərini çəkdirəndə xoşbəxt olmaq bir qırağa, əzab çəkir. Bəzi valideynlər sırf uşaqlarını başqa insanlar bəyənsin deyə onlara dar, incidici, sintetik məhsullardan paltarlar geyindirirlər. Bunun adı sevgi ola bilməz. Olsa-olsa, öz natamamlıqlarını uşaq vasitəsilə doldurmaq olar.

Quba
Quba (Foto: Abbas Atilay)

Başqa kədərli mənzərələrdən biri də valideynlərin öz ideologiyalarını, həzlərini uşaqlara sırımağı, onlara da tətbiq etdirməyidir. Məsələn milliyyətçi valideynlərin uşağa millət, bayraq haqqında şeir əzbərlətməsindən tutmuş hansısa siyasi liderə pərəstiş edən valideynin uşağına pafosla yaltaq çıxışlar əzbərlətməsinə qədər. Bir az da genişləndirmək lazımdırsa, öz futbol komandasını, dini inancını, inancsızlığını uşağa sırımağa qədər uzatmaq olar. Bu tipli adamlar uşaqlarına yol göstərmiş sayılmırlar, onları öz yollarında məcbur şəkildə yeritmiş olurlar. Uşaqları nədənsə agah etmək “yaxşı” və ya “pis” deyə dəyərləndirmədən bir neçə yolları göstərmək, riskləri, müsbət və mənfi tərəfləri maksimum obyektiv şəkildə izah etməkdir; əgər valideynin sadaladıqlarımı edəcək potensialı yoxdursa, o zaman işi bunları edə biləcək adama həvalə etməlidir. Təbbi ki, bəzi məqamlarda öz gücsüzlüyünü qəbul etmək üçün gərək uşaqdan əvvəl özün böyüyəsən.

Başqa bir ağrılı nöqtə isə zərurət olmayan məsələlərdə: sünnət, qulaq deşdirmək və s. uşağın yerinə qərar verərək, onun bədəninə müdaxilə edərək gələcək seçim imkanlarını onun əlindən almaqdır. Əgər tibbi zərurət yoxdursa, uşağın sünnət nəyinə gərəkdir? Uşağın yerinə qərar vermək az deyilmiş kimi onun bədəni ilə bağlı bir şeyi xeyli insana bildirmək, toy etmək, toydan pul yığmaq daha biabırçı bir şeydir. Həmçinin bir yaşı tamam olan kimi uşağın qulağını deşdirib qızıl sırğa taxmaq da uşağın marağında deyil. O, ümumiyyətlə, o yaşda nəinki qızıl, gümüş dərdindədir, heç aksesuar taxmaq belə istəmir. Əgər istəsəydi, qulağını deşəndə ağrıdan ağlamazdı, sırğanı dartışdırıb çıxarmaq istəməzdi. Axı o bizim kimi aksessuar taxaraq gözəlləşməkdən, bununla başqalarına fors etməkdən həzz almır. O, əlini, ayağını sovurmaqdan, pişiyin arxasınca düşməkdən, süddən və s. şeylərdən həzz alır. Niyə uşağa ona həzz verən şeyləri yox, özümüzə həzz verən şeyləri etməliyik?! Bu haqqı bizə kim verib?!

Sabirabad
Sabirabad (Foto: Abbas Atilay)

Mənə elə gəlir ki, valideynlərin çoxu uşağı dünyaya gətirməyin ona müdaxilə etmə haqqı tanıdığını düşünür. Nəzərə almaq lazımdır ki, bizim kimi cəmiyyətlərdə uşaqlar qohum-qonşunun ağzını yummaq üçün alət, vasitədir.  Yəni o uşağı uşağın həyatı üçün yox, öz nüfuzun üçün dünyaya gətirib sonra uşağa minnət qoyaraq necə gəldi davranmaq, gələcək problemlər zamanı mövzu üzərindəki hakimiyyəti əldən verməmək üçün “səni mən dünyaya gətirmişəm” deyərək uşaqlarla manipulyasiya etmək etik deyil.

Bir günlük bayramla uşaq daim xoşbəxt olmur. Uşaqlar o halda xoşbəxt olur ki, o uşağı, sağlamlığını, əyləncəsini, təhsilini düşünən valideynləri var. O valideynlər ki, uşağını göstəriş xətrinə yox, həqiqətən sevir, çoxlu öpür, qucaqlayır. Problemlərini bacardıqca “mən sənə demişdim”-lərsiz, ittihamsız dinləyə bilir, yıxılanda ayağa qalxmaları üçün stimul verir, onlarla yanaşı özü də öyrənməyi, günbəgün dəyişən dünyaya ayaq uydurmağı seçir. Ən önəmlisi uşaqların üzərində tərbiyə adı ilə diktatura qurmur, avtoritarlıq etmir, uşaqlardan əvvəl özünü yenidən və sağlam tərbiyə etməli olduğunu bilir. Əgər bizim valideynlərimizin çoxu bizi tərbiyə etməzdən əvvəl özlərini tərbiyə etmiş olsaydılar, bu gün daha sevgi dolu, daha yaxşı cəmiyyətdə yaşamış olardıq.

Paylaş

Səhifəmizdə hər hansı səhv və ya qeyri-dəqiq məlumat gördükdə, həmin mətni seçib Ctrl+Enter düymələrini sıxaraq bu barədə bizə məlumat verməyinizi xahiş edirik.

Oxumağa dəyər

56cd4e5182abec85b5aa65d94cca4f93
.

Azərbaycanın ət, yağ, süd dərdi

20 Yanvar 2021
136523998_2602941029998457_6968094506156195070_o
.

Sahil Qənbərli: “Heydər Əliyev Mərkəzi radikal qərar idi”

20 Yanvar 2021
12
.

20 Yanvara gedən yol

19 Yanvar 2021
4bffe6a4796c9511a402fbca114b4c36
.

Homolar niyə danışmağa başladılar?

19 Yanvar 2021
Bildschirmfoto 2021-01-19 um 09.28.26
.

Vaksin diplomatiyası: Şərq – Qərb rəqabəti yeni müstəvidə

19 Yanvar 2021
MyCollages (1)
.

Aygün Aslanlı: “Sevda Sultanova baş ifritədir”

18 Yanvar 2021

Facebook Youtube Instagram Twitter

az-ag

Dünya azərbaycanlılarının intellektual platformasıdır. Qayəmiz, harada yaşamasından asılı olmayaraq, azərbaycanlılar arasında dünyəvi ideyaları, yüksək zövqü, tənqidi düşüncəni yaymaq və dəstəkləməkdir.

 

 

Bölmələr

  • Mövqe
  • İntervü
  • Kültür
  • Elm
  • Sərbəst
  • Bazar
  • Gender
  • Dizayn
  • FOTO QRAFİKA
  • COVID-19
  • Vətən müharibəsi
  • Video

Redaksiya

Təsisçi: Prof. Məsud Aşina

Baş redaktor: Ələkbər Əliyev

Şef redaktor: Elmir Mirzəyev

Redaktor: Aygün Aslanlı

Texniki direktor: Camal Əli

Kino: Sevda Sultanova

İncəsənət: Emin Əliyev

Elm: Hacı Hacıyev

Tarix: Tural Həmid

İqtisadiyyat: Dünya Sakit

Foto: Abbas Atilay

Qrafika: Gündüz Ağayev

Dizayn: Sahil Qənbərli

Tərcüməçilər: Rəvan Quluzadə, Fəxri Qocayev

azlogos.eu / azlogos.az / azlogos.ru
Dizayn və icra: Azlogos & JmlStudio /
E-mail: redaksiya@azlogos.eu

Nəticə yoxdur
Bütün nəticələri gör
  • Mövqe
  • İntervü
  • Kültür
  • Elm
  • Sərbəst
  • Bazar
  • Gender
  • Video
  • Dizayn
  • Foto-qrafika
  • Kimlər var
  • Bizi tanı
  • TV

azlogos.eu / azlogos.az / azlogos.ru
Dizayn və icra: Azlogos & JmlStudio /
E-mail: redaksiya@azlogos.eu

Welcome Back!

Login to your account below

Forgotten Password?

Create New Account!

Fill the forms bellow to register

All fields are required. Log In

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In

Add New Playlist

Səhv və ya qeyri dəqiq məlumatı bildir

Göndər Cancel