9 fevral seçkilərinə fərqli ab-hava ilə gedən bir gənclik vardı. Bəziləri heç bir gözlənti olmadan, necə deyərlər “proses” getsin deyə, bəziləri seçkidə saxtakarlıq olarsa mitinq edib İlham Əliyevi devirmək ümidi ilə, bəziləri isə özünə görə səbəblərlə seçkidə iştirak edirdi. O gün baş verənlər hər kəsə məlumdur deyə təkrarçılıq edib, çoxdandır görüşmədiyim oxucularımı yormaq istəmirəm. Əsas məsələ gəncliyin, toplumun bütün bunlardan çıxardığı nəticə və bundan sonrası üçün seçdiyi yoldur.
Seçki günündən dərhal sonra bir çox adam sosial şəbəkədəki profil şəklinə Türkiyəli rejissor Zeki Demirkubuzun bu sözlərini yazdı:
“Bu ülkeye ve bu hayata dair hiçbir şeyin, hiçbir zaman benim dilediğim gibi olmayacağını biliyor, artık bundan acı duymuyorum”.
Demək olar ki, qarşıma çıxan 5 profildən 3-ü bu melanxolik aforizmi paylaşırdı. Hətta seçkinin onsuz da boomer generasiyasına mənsub xala və dayılar tərəfindən saxtalaşdırılacağını bilə-bilə paylaşırdı. Bəs bu ümidsizlik hardan, niyə yarandı?
Böyük ehtimalla bəzi gənclər seçkilərin qonşu Türkiyədəki kimi keçəcəyini ümid edərək həyəcanlanmış, həvəslənibmiş. Xalqın iradəsinə olan inamın sarsılması isə gəncləri ümidsizləşdirib.
“Maaşları artır sənə səs verəcəm” modundakı boomer sinfi həmin soyuq fevral günü əsasən yorğanını başına çəkib yatırdı, amma bəziləri də vardı ki, məntəqələrdə gənc müşahidəçilərə hücum çəkir, təhqir edir, topa bülleten atır, xülasə hər cür əclaflığı edirdi. Gənc müşahidəçilərlə ağsaqqal/ağbirçək sinfinin nümayəndəsi olan müşahidəçilərin münaqişələrinə baxdıqca əsəblərim tarıma çəkilirdi. Çünki görürdüm ki, bu adamlar, müəllimlər saxtakarlıqda əsla məcburiyyətdən yox, əksinə böyük bir həvəslə iştirak edirdilər. (Siyasi xalq, yoxsa bio-kütlə yazımda müəllimlərin, ümumən azərbaycanlıların bu davranışlarının səbəbləri barədə yazmışam.)
Əsas diqqət çəkən məsələ Azərbaycandakı nəsillərarası uçurumun bir günün içində açıq-aşkar ortaya çıxmasıdır. Yaşlı nəsil konkret avtokratiyanın yanındadır. Bir neçə ay sonra şikayətlənəcəyi, iyrənc, üfunətli ritorika ilə təhqir edəcəyi millətvəkilini topa bülletenlə seçdirən nəsil. Bəs niyə belə edirlər? Çünki seçdikləri namizəd ağsaqqaldır, çox bilir, ondan yaxşısı gəlməyəcək, özü yaxşıdır ətrafı isə pis və ən əsası yeyib doyub.
Onların özlərinə görə bu qədər haqlı səbəbləri olduğu halda, niyə hansısa öz təbirlərincə desək – “götüpoxlu”nu seçməlidirlər? Həm də axı seçkinin şəffaf keçməsini tələb edən bir gənc həm xalqın nümayəndələri, həm də polis tərəfindən şiddət görür, təhqir edilirsə deməli xalqın iradəsinə zidd gedir ki, bu işlər başına gəlir. İnanın bunları yazmaqda məqsədim sizi ümidsizləşdirmək, ümumbəşəri və korifey xalq olan azərbaycanlıları təhqir etmək deyil. Sadəcə səsli düşünürəm, bəlkə birlikdə bu çətin sualların cavabını taparıq deyə.
Ümidsizliyə ona görə qapılmaq olmaz ki, seçkilərdən bir gün sonra İlqar Məmmədov hələ də nə edəcəyini düşündüyü bir vaxtda, aktivist Rəbiyyə Məmmədova oturaq aksiyaya başladı və bu aksiyaya sağdan və soldan, hər bir proqressiv gənc təşrif buyurdu, özüm də aksiya haqda xəbər tutan kimi ora kitab paylamağa getdim. Aksiya sözün əsl mənasında ümidin özü idi, çünki burada artıq ənənə yox idi. Bəlkə bu səbəbdən MSK sədri Məzahir Pənahov aksiyadan ləzzət aldığını bildirdi?
Polislər bizi döyə-döyə avtobusa mindirdi. Avtobusda iki cəbhə vardı – bir yanda sifətindən zəhrimar yağan polislər, bir tərəfdə isə “Ciao Bella” oxuyan, saxlanılmaqlarına baxmayaraq əylənən, gələcəyin əllərində olduğuna inanan gənclik.
Bir tərəfdə şüursuz bio-kütlə, polis digər tərəfdə isə ölkə ilə bağlı narahatlığı olan gənclik.
Gəncin əsas işi nədir? Hədəfini doğru seçərək eyforiyaya qapılmadan və ümidləri azaldaraq öz yoluna davam etmək.
Yolunuzda qalın.
Səhifəmizdə hər hansı səhv və ya qeyri-dəqiq məlumat gördükdə, həmin mətni seçib Ctrl+Enter düymələrini sıxaraq bu barədə bizə məlumat verməyinizi xahiş edirik.
